Facts & Villerius: Aflevering 3 - Kind gevangenissen Filipijnen

KRO-NCRV

Op de Filipijnen worden kinderen voor kleine vergrijpen in de cel gegooid. Jessica bezoekt een ‘opvanghuis’ waar kinderen in overvolle smerige cellen vastzitten zonder uitzicht op een proces. In de serie ‘Facts&Villerius’ gaat documentairemaker Jessica Villerius op zoek naar de menselijke kant in lastige situaties. Met een urgent feit en haar eigen interesse als basis reist ze af naar gevaarlijke gevangenissen, vooraanstaande klinieken, crime-scenes en onderdrukkingsgebieden.

De serie werpt licht op soms moeilijk te bevatten thema’s waar, in de meeste gevallen, veel vooroordelen over bestaan. Zo wordt onderzocht of jongeren in Detroit –de meest gevaarlijke stad van Amerika- echt gedoemd zijn om bij een gevreesde ‘gang’ terecht te komen, of dat het wellicht een keuze is. En waarom laten mannen over de hele wereld hun penis verlengen door Italiaanse tweelingbroers in Dubai? Hoe kan het dat kinderen vanaf 5 jaar massaal worden opgesloten in de Filipijnen, en wie kijkt er naar hen om? Wie zijn de mensen die in Los Angeles dagelijks menselijke resten ruimen als er een misdaad heeft plaatsgevonden? En hoe zit het met vrouwenrechten in India, die na de geruchtmakende verkrachting van en moord op een meisje in een schoolbus in 2012, sterk verbeterd zouden moeten zijn? Waarom blijf je bij je man als hij je dochter heeft vermoord en jou met zuur heeft verminkt? Vragen die alleen te beantwoorden zijn door ter plaatse te gaan, alle hoofdrolspelers te spreken en je proberen in te leven in de situatie.

Villerius: ‘Ik ben op pad gegaan met mijn eigen fascinatie als aanknopingspunt en m’n interesse als gids. Het is een avontuur geworden waarin ik antwoorden vind waar ik zelf nooit aan gedacht zou hebben. Zo vroeg ik me af wat het aller ergste zou zijn voor de mensen die crime-scenes schoonmaken. Om daar achter te komen heb ik piketdiensten meegedraaid met crimescene cleaners in Los Angeles en ik kan je verklappen: het is niet het bloed of de verdwaalde lichaamsdelen die dit werk moeilijk maken, en ook niet de slapeloze nachten.’ Ook sprak Villerius met jongvolwassenen die in Amerika lange straffen uitzitten omdat ze als kind een van –of allebei hun ouders hebben vermoord. ‘Het is makkelijk aan te nemen dat het om geboren psychopaten gaat. Ik denk dat het als niet-betrokkene ook heel comfortabel is om dat aan te nemen, want daarmee heeft de maatschappij, waar je zelf deel van uitmaakt, geen verantwoordelijkheid. De waarheid is helaas iets verontrustender.’

Zoeken...